پيامبر گرامي اسلام ص بسيار سكوت ميكردند. گويا براي ايشان اصل در سكوت بود؛ بدين معنا كه غالباً در سكوت به سر ميبردند مگر دليلي براي سخن پيش ميآمد كه در آن هنگام سكوت خود را ميشكستند. انسان در لحظات سكوت به انديشه خود ميدان ميدهد و با تفكر به ژرفاي عالم سفر ميكند. پيامبر ص در صورت ضرورت سخن ميگفتند و به پيروان خود نيز، توصيه ميكردند كه هر گاه لازم بود سخن بگوييد. (استاد حاج علی اکبری)