روز جمعه، روز بي قراري و شيدايي است. تمام تاريخ غيبت كبري چنين بوده و تا آخر هم همین گونه خواهد بود. لحظه ها در جمعهها با سنگيني و وقار خواستي سير مي كنند، چنانكه با شيدايي و بي قراري و با اميد به اينكه آن كسي كه همه عالم منتظر قدوم مبارك او است از راه برسد. هميشه اين گونه بوده و از ظهر به بعد اگر زمان واقعة بزرگ نرسيده باشد لحظه هاي دلتنگي و غربت و حالات بسيار سختي انسانهاي منتظر را در بر مي گيرد؛ بلكه همة موجودات عالم در غم و اندوه و حزن مخصوصي قرار مي گيرند. این امتياز و ويژگي عصرهاي جمعة بدون ظهور است. حتي آنهايي كه توجه اي به حضرت ندارند احساس مي كنند زمان و لحظه ها برايشان سنگين است.