پيامبر اسلام (ص) كريمانه سخن ميگفتند. بزرگواري در كلامشان موج ميزد. همه كساني كه با پيامبر- - همكلام ميشدند در حضور ايشان، احساس منزلت و تشخص ميكردند. پيامبر (ص) هيچگاه كسي را تحقير، مذمت و سرزنش نميكردند و هرگز، در صدد عيب جويي از كسي برنميآمدند؛ «كان لا يذم احداً و لا يعيره و لا يطلب عثراته و لا عورته ».(برگرفته از کتاب "سیاحت جمال" اثر استاد حاج علی اکبری)