امام کاظم(ع)، تمام زندگیشان مجاهدت است،آن امامی که زندانی کردند و مدّتها طول کشید، حضرت کاظم ع است که طیّ این چهارده سال از این زندان به آن زندان می بردند.برای یک شخصیّتی مثل حضرت کاظم (ع) این فرصت خلوت برای معاشقه، برای ذکر، برای توجّه به حضرت محبوب و معشوق یک فرصتِ خاصّی بود.مسئولیّت عملیّات جهادی و مواجه با مردم و خلق و جواب سؤال دادن و منبر رفتن، همه اینها دیگر برداشته می شود.در آن خلوتها یک حالاتی داشتند حضرت، که باعث می شد این زندانبان ها عوض می شدند، اینها هرکسی را مأمور می کردند، بعد از چند روز خبر می رسید،اینها شدند عابد و زاهد، چون می آمدند و حالات حضرت را می دیدند،یا مشغول نماز است، یا مشغول ذکر است،یا در سجده است؛ اینها می آمدند، مدام منقلب می شدند، حتّی مأموریّت داشتند که زحمت درست کنند، موفّق نمی شدند،حالشان منقلب می شد، زندانها شده بود یک دستگاه تربیت ویژه برای انسانها.