شوق شهادت
1397/3/13
انسان می‌تواند با شهادت به همه‌چیز برسد: گنج ابدی، حیات دائمی، مقام قرب الهی، مغفرت کامل، کرامت محض، و میهمان مخصوص حضرت کریم شدن. بالاتر از این چیست؟ لذا شهادت مقصد اولیای الهی است. مولای ما امیرالمؤمنین علی (علیه السّلام) می‌فرماید:« والّذى نَفسُ علىّ بِيَده لا لفُ ضَربةٍ بِالسّيفِ اَهونُ من موَتَةٍ واحدةٍ على الفِراش سوگند به کسی كه جان من در دست او است، هزار ضربه‌ی شمشير در جبهه‌ی جنگ، از يك بار مردن در بستر براى من آسان‌تر و گواراتر است». علی (ع)شوخی، تعارف و مبالغه نمی‌کند. او همان کسی است که می‌گوید اگر همه‌ی دنیا و هرچه در آن هست، به من بدهید، حاضر نیستم پر جویی را از دهن مورچه‌ای بردارم». لذا بعد از اینکه بعضی از دوستان حضرت به شهادت رسیده بودند، حضرت فرمود: به پیغمبر اکرم(صَلَّی اللهُ عَلَیهِ وَ آلِهِ وَ سَلَّم) عرض کردم که من هنوز موفّق به شهادت نشدم، زندگی برایم سخت شده است. پیامبر اکرم فرمودند: علی جان، اگر وقتش شود صبر تو در آن لحظات چگونه است؟ گفتم: آقا اینجا جای صبر نیست، اینجا جای شکر و شوق است شهادت جای شوق است، مقام شکر و اشتیاق است، نه مقام صبر؛ این حال اولیاء خدا است.
لطفاً نظر خود را درباره این مطلب بنویسید:
نام :
پست الکترونیکی :
کد تصویر:![]()
پست الکترونیکی :
کد تصویر:
نظر شما :
*