ما یک فرج شخصی و یک فرج امتی داریم. فرج امت همان است که ما با نام ظهور میشناسیم. شما شاید آن فرج را درک کنید یا درک نکنید. فرج شخصی اما با انتظار تحقق پیدا میکند و اگر به معنای واقعی کلمه منتظر شدی، به آن فرج میرسی. منظور از این انتظار، همان انتظار پویا است که راه رسیدن به همهی خوبیها و فکر، عمل، خانواده و جامعهی توحیدی است. انتظار، شخص واحد را به حیات طیبه میرساند. جامعه هم در پرتو حضور آحاد منتظر سازماندهی شده، به نقطهی موعود نزدیک میشود. خود حضرت فرمودهاند که اگر دلهای آحاد منتظران به هم پیوند بخورد، دیری نخواهد پایید که به ما خواهند رسید.