این احساس را در خودمان تقویت کنیم که واسطه نعمت را هم ببینیم. چون نیاز به قدرشناسی در وجود آدمها تعبیه شده است، بر اثر تشکر ما، آنها بیشتر تشویق میشوند و وارد میدان حسن محبت میشوند.
خیلی از افراد محبتشان به ما عادی شده است. محبت پدر و مادر به فرزند از طرف فرزند عادی است. ته دلش میگوید: وظیفهاش است! شاید به زبان نیاورد، ولی در دلش چنین میگوید؛ لذا گرفتار کفران نعمت میشود.
نباید گمان کنیم که ما در این زمینه مبرا هستیم. اگر کمی فکر کنیم، نمونههای ناشکری از واسطههای نعمت را پیدا میکنیم.