نگاه انسان موحد سببسوز است؛ به این معنا که آن واسطهها را میبیند، اما در چهره آنها نور لطف الهی را مشاهده میکند و توجهش به حضرت حق است؛ بنابراین در همه حال، حالت شکر انسان مؤمن متوجه به خدای متعال است و آن واسطهها را هم از سوی خدا میداند و رسول مهر خدا میداند و هیچ وقت به آنها نگاه استقلالی ندارد. اگر کسی به واسطه لطف نگاه استقلالی داشته باشد، از دایره توحید خارج شده و گرفتار شرک شده است. نگرش توحیدی میگوید واسطهها هم بخشی از انعام حضرت منعم است.