کسی یک لیوان آب دست شما میدهد، باید او را هم ببینید. اگر بگویید: اینکه بنده خدا است، نفسش که از خدا است، ارادهاش هم که از او است، اینکه محبتش به من جلب شده نیز از سوی خدا است، دستش را هم که او داده و آب هم که او خلق کرده، پس خدایا ممنون و شکر. اما او را اصلاً نبینید، خدای متعال میگوید: مرا ندیدی. این باب لطف پروردگار متعال است. میخواهد نعمت بچرخد و اجتماع شکل بگیرد و زندگیها، دلبستگیها، دلدادگیها و محبتها بین بندههایش بجوشد.