«لاَ يُكَلِّفُ اللّهُ نَفْسًا إِلاَّ وُسْعَهَا»، وقتی ذیل عموم دین قرار میگیرد، معنایش این است که دین تکلیفی بالاتر از طاقت عمومی انسانها بر ما تحمیل نمیکند و این میشود یک قاعده. در مورد اشخاص نیز این قاعده صدق میکند. مثلاً من در انجام بعضی از احکام دین، در شرایط خاصی قرار میگیریم که احساس میکنم انجام فلان وظیفه برای من حرج است و مرا دچار مشکل میکند، باز قاعدهی «لا حرج» به کمک من میآید و آن وظیفه را برای من آسانسازی میکند.