قرآن کریم به این افراد اینگونه هشدار میدهد: واى بر هر بدگوى عيبجويى، كه مالى گرد آورد و برشمردش، پندارد كه مالش او را جاويد كرده است خیال میکند مال، او را جاودان میکند و همز و لمزش برای فقرا است و آنها را وسیلهای میداند برای بهرهکشی که یک نوع بردهداری جدید است که شکلش عوض شده است.
این جماعت را میشود طبقهبندی کرد. برخی بیشتر روی کنز فعالیت میکنند و حتی خودشان هم نمیخورند. این عده «خسره الدنیا والاخره» هستند. آنها چون نظام ارزشیشان به هم ریخته است، مال، ثروت و امکاناتی که در اختیارشان قرار گرفته را مستند به خود میدانند و میگویند: از زرنگی، فهم و تدبیر خودم بوده که اینها را به دست آوردم، نه فضل خداوند متعال. غافل از اینکه این ابتلا است. این عده مال را فرصتی میدانند برای تفاخر، تکاثر، خودنمایی و قدرتطلبی و چون قانع نیستد، باز هم میخواهند. نگاه این جماعت کمظرفیت به ندارها و فقرا، نگاه تحقیرآمیز است؛ چون در نگاه آنها چیزی که باعث ارزش است، مال است. گاهی هم اگر نگاه میکنند، از روی ترحم است، نگاه تحقیرآمیز و سرزنشگر و ملامتگر است.