درباره عبارت «مُبَاهَاةِ الْمُکْثِرِینَ» مؤمن ثروتمند، خود را امانتدار مال الله میداند؛ بنابراین اهل زهد، قناعت، اقتصاد ـ به معنای میانهروی ـ، جود، احسان و خیر است. هر چه به ثروتش اضافه میشود، تواضعش بیشتر میشود. هرچه ثروت بیشتر، تواضع و سادگی زندگی بیشتر میشود. البته چنین افرادی بسیار کم هستند. مؤمن وقتی ثروتش بیشتر میشود، از یک طرف خود را در معرض بارش لطف الهی میبیند، و از سوی دیگر آن را امتحان خدای متعال میداند. حالتی بین خوف و رجا دارد و احساس مسئولیت باعث میشود احساس خضوع و خشوع بیشتری داشته باشد. این انسانهای فوقالعاده، بر جماعت ثروتمندان حجت هستند.مؤمن ثروتمند اهل اتراف، اسراف، تبذیر، بخل، فخر و تکبر نیست و در زندگیاش اصلاً از این چیزها خبری نیست. این یک نیمرخ از مؤمن ثروتمند است.
در مؤمنان بازاری سنتی قدیمی ما ایندست افراد زیاد پیدا میشوند؛ ولی متأسفانه در جماعت پولدارهای نسل نو خیلی کم پیدا میشود که این، خطری است که در جامعه خودمان احساسش میکنیم.