از ویژگیهای مجالس حسینی، ایجاد اخوت ایمانی در جامعه است. اگر ما به هزاران موضوع، هزاران بار به اتفاق یکدیگر بخندیم، شاید دلهایمان به هم گره بخورد؛ اما اگر به یک موضوع یک بار همراه هم گریه کنیم، ارتباطهای قلبی و عمیقی بین افراد برقرار میشود. حال اگر این موضوع اباعبدالله باشد، تحت تأثیر تعلق فطری به آن حضرت، براساس حرارتی که خدای متعال در اعماق دل مؤمنان تعبیه کرده، موجی در درون انسانها به راه میافتد که نتیجهاش اشکی است که جاری میشود و هیجانی است که شکل میگیرد. اینجا پیوندها به پیوندهای عمیق قلبی و عاطفی تبدیل میشود. به همین جهت معمولاً بهترین و باوفاترین دوستان و شیرینترین رفاقتها در هیئتها شکل میگیرد.