حضرت علیاکبر (علیه السلام) در فضای مؤمنین و دوستان و اهل بیت، مثل شبنم صبح بهاری نشسته بر چهرهی گل است و به نسیم صبح بهاری در لابهلای شاخساران یک درخت تازه بهشکوفهنشسته میماند. اما همین انسان با آنهمه لطافت و طراوت و نشاط و شکفتگی و زیبایی و حُسن، وقتی بر دشمنان خدا طلوع میکند، گویی کل الجلال و همهی عزت به میدان آمده است. جمع بین این دو، هنر دستگاه تربیت حسینی است. حضرت علیاکبر (علیه السلام) مصداق «أَذِلَّةٍ عَلَي الْمُؤْمِنينَ أَعِزَّةٍ عَلَي الْکافِرينَ؛ با مؤمنان، فروتن، [و] بر کافران سرفرازند» است.