انسان مؤمن در انجام تکالیف دینیاش کیفیتگرا است و این کیفیتبخشی باعث میشود تکالیف برایش شیرین شود. اگر نماز، نماز باکیفیت، باتوجه و باحضور شود، آن وقت انسان مؤمن منتظر نماز بعدیاش است. اصلاً آرزو میکند که یک بار دیگر به نماز بایستد. پوستهی تکالیف و وظایف، دشواری و تلخی است، ولی مغزش فوقالعاده شیرین است و اگر کسی به آن مغز رسید، دیگر سختی و تلخی پوسته را نمیبیند و هیچ درکی از آن ندارد.
سرّ این مسئله این است که در بندگی حقیقت انسانیت طلوع میکند. اگر انسان شهد بندگی را بچشد، آنچه مولا برایش تکلیف میکند، دیگر کلفت ندارد. اگر کسی طعم نماز، خمس، زکات و روزه را چشید، نهتنها برایش زحمت ندارد؛ بلکه حقیقتاً مشتاق میشود و به دنبالش میرود.