در مورد مستحبات و فهرستی که با عنوان نوافل پیشنهاد شده ، همان رازی که در واجبات گفتیم، نهفته است؛ منتها با این ملاحظه. که انسان مؤمن مراعات خودش را میکند؛ یعنی به خودش عبادتهای مستحبی را تحمیل نمیکند. نقطهی مقابلش تکلفگرایی است. تکلفگرایی آن است که در شرایطی که آمادگی جسمی و فکری نداریم، عبادت را به خود تحمیل کنیم. در روایت آمده است: «لا تُكَرِّهوا إلى أنفُسِكُمُ العِبادَةَ؛ عبادت را نزد خويش ناپسند مگردانيد». انسان باید در اقبال و ادبار مراعات حالش را کند؛ به این صورت که در اقبال زیادهروی نکند و در ادبار، تحمیل.