تبعیت از هوای نفس در امور مباح انسان را زمینگیر میکند و از سیر مقامات باز میدارد. یعنی با سلوک مسیر انسانیت و طی مراحل کمال منافات دارد. نفس با پاسخهای مثبتی که دریافت میکند، پروار و تغذیه میشود؛ در نتیجه سنگین میشود. به همین نسبت و همزمان که او دارد تقویت و چاق میشود، عقل کاهش پیدا میکند، فضای فطرت انسان غبارآلود میشود و به این ترتیب سرمایهی اصلی ما که عبارت است از عمر و وقت، بر باد میرود. یعنی انسان عمر گرانمایه را که سرمایهی اصلی سلوک الی الله و قرب است، از دست میدهد و به ازای آن به اموری پست و عادی و دمدستی مشغول میشود که هواها و خواهشهای نفسانی است. فرض ما امور مباح و حلال است ـ که البته ضروری نیست برطرف کردن نیازهای ضروری و حیاتی، هیچ منافاتی با سیر معنوی ندارد؛ چراکه اینجا خدای متعال راضی است که شما به خواسته خود پاسخ مثبت بدهید.