خداوند تبارک و تعالی، فطرت انسان را بر حق آفریده است؛ چنانکه در قرآن میفرماید: «فِطْرَةَ اللَّهِ الَّتِي فَطَرَ النَّاسَ عَلَيْهَا لَا تَبْدِيلَ لِخَلْقِ اللَّهِ». فطرت انسان، حقشناس، حقگرا و حقپذیر است و کاملاً بر مدار حق آفریده شده است. انسان بر اساس فطرتش و خلقت اصلی خود حق را بر باطل ترجیح می¬دهد؛ حقگرا است؛ حق را میشناسد، متمایل بر حق است در برابر دین حق، سخن حق، رفتار حق و صفات حق، تسلیم است و آنها را میپذیرد و حاضر است برای آن سرمایه گذاری کند و حتی جان بدهد. بنابراین هر جا که خروج از جاده حق اتفاق میافتد، پردهبرداری میکند از اینکه این شخص دچار اعوجاج فطری شده و از مسیر و صراط مستقیم فطرت خارج شده است.