یکی از مهم‌ترین آرزوهای انسان مؤمن که از ذوق ایمانی او سرچشمه می‌گیرد، درک ماه مبارک رمضان است. بزرگان ما، آنهایی که ماه مبارک رمضان را با ظرفیّت‌های ملکوتی‌اش می‌شناسند، از ماه شوّال انتظار ماه مبارک رمضان را می‌کِشند. یعنی وقتی که از ماه مبارک رمضان خارج می‌شوند، تا رسیدن به ماه مبارک رمضان آینده، در انتظار هستند. زیرا آنها خوب می‌دانند که چه ظرفیّت عظیم و استثنایی از نظر کسب انوار الهی، آمادگی برای سفر ابدیّت، تقویت بنیه‌ی معنوی، کسب فضائل اخلاقی، جبران گناهان و اشکالات گذشته، جلب مغفرت الهی و قرار گرفتن در مرکز دریافت برکت از سوی پروردگار متعال، در این ماه عزیز نهفته است. بنابراین پس از پایان این ماه، توجّهشان به شرفیابی دوباره به ماه مبارک رمضان است و درست از وقت وداع، در انتظار ماه مبارک رمضان آینده هستند. این نکته‌ی مهم در کلمات اولیاء خدا هست که از پروردگار متعال و مهربان طلب توفیق کنید؛ هم برای شناخت، هم برای رعایت حدّ و حدود ماه مبارک رمضان و استفاده‌ از ظرفیّت‌های ممتازش.